“Leve de Koningin. Hoezee, Hoezee, Hoezee!”.
Koninginnedag. Nederland ruimt massaal de zolders en schuren uit, kinderen halen blokfluit en viool voor de dag, en de plaatselijke harmonie poetst de schoenen en instrumenten nog eens extra op. Voor ons omroeptechnici verscheen de –oranje omcirkelde- datum van 30 april meestal zo eind februari op de agenda. Als het stof en de rook rond de vergaderingen van de programmamakers wat waren weggetrokken, dan werd het tijd voor ons om te vernemen welke technische hoogstandjes er werden verwacht. Vaak letterlijk, want om de aansluitingen van moedertje PTT te bereiken moesten er regelmatig honderden meters kabels langs dakgoten, lantaarnpalen en bomen worden gelegd.
Zo was er die zomers warme Koninginnedag waarbij de plaatselijke omroep zich aan het publiek presenteerde vanaf een groot podium. Midden op een zonovergoten plein. Dat de enige plek waar we de regiewagen –toen nog zonder airco- enigszins beschaafd konden parkeren in de volle zon was: ach, dat hoorde bij de sfeer. En die was prima.
De burgemeester sprak het verzamelde volk gloedvol toe, de presentator –getooid met een feestelijk oranje das- oreerde oranjegezind, de verslaggevers meldden zich met de regelmaat van de klok en de eerste muziekgroep die het podium beklom speelde vrolijke meezingmuziek. Hollandse gezelligheid ten top dus. In de wagen wisselden we elkaar af en toe even af om wat van de oranjesfeer mee te maken en onze collega’s van het zaalgeluid af en toe wat goedmoedig te plagen.
In de middag stond er een optreden van een moderne muziekgroep gepland, speciaal voor de jongere bezoekers. Een complete muur van gitaarversterkers werd op het podium gereden. Onze stagehands keken ietwat bedremmeld naar deze ‘wall of sound’ en overlegden even met de ‘manager’ van de groep wat hierin nou wijsheid was. ‘Geen probleem’ werd er gezegd: je hoort de gitaren toch wel op de microfoon van de zanger. Oh ?!
Het klopte. We hoorden de gitaren op de microfoon van de zanger. En op die van de andere zangers. En de drums. En de presentator. We hoorden eigenlijk op alle microfoons vrijwel alleen maar gitaren. Later hoorden we dat er nog nooit iemand in was geslaagd om de zanger verstaanbaar te maken boven de beukende beat van de gitaren uit.
Het daarna volgende koor wat de ‘Blanke top der Duinen’ en de ‘Tulpen uit Amsterdam’ bezong werd niet alleen door de wat oudere bezoekers met genoegen begroet. Ook wij waren blij met de terugkeer naar Hollandse geluidsvolumes.
Ach ja, die Koninginnedagen van vroeger, dat was nog eens echt Oranje Boven !